Schaamte in burnout
Veel mensen met burnout hebben in het begin veel gevoelens van schaamte.
Wat is er mis?
Waarom kan ik niet wat ik vroeger kon?
Anderen kunnen ‘het’ wel aan, waarom ik niet?
Ik heb toch geen redenen om helemaal uitgeput te zijn?
Toen ik mijn burnout kreeg in 2016, had ik enorm veel schaamte en schuldgevoelens.
Het was niet dat ik werkte dat ik omviel, zeker niet.
Het was niet dat mijn leven super ingewikkeld was, zeker niet.
Dus waarom kreeg ik dat dan? Hoe kan dat nu?
En vooral… hoe kan ik dit nu aan anderen uitleggen.
Vooral mijn ouders, die hardwerkende zelfstandigen die al heel hun leven 6/7 werken? Wat zouden zij wel niet zeggen?
En dus verstopte ik het. Voor iedereen eigenlijk. Mijn vrienden, mijn ouders, mijn zus. Mijn toenmalige vriend niet, die zag het wel.
Een keer wilde hij me meenemen naar een uitstap naar Ieper. En het idee dat ik 45 min in de auto moest zitten om dan een paar kilometer te wandelen, leek als een enorme berg waar ik niet over kon.
Het enige wat ik kon doen als ik niet werkte, was liggen en zitten.
En ik stopte niet met werken, want dan zou het zeker opvallen. Dan zou ik pas echt gefaald hebben. Alles moest lijken alsof er niks aan de hand was.
Het maakte alles veel moeilijker want ik kon nergens laten zien hoe slecht ik me echt voelde.
Ik vroeg niet om hulp, noch van mijn omgeving, noch professioneel.
Ik deed dus eigenlijk alles wat ik mijn clienten nu afraadt. Uit schaamte.
Zo duurde mijn burnout zeker een 1,5 jaar. En het had zoveel makkelijker gekund, als ik maar mijn kwetsbaarheid had durven tonen en om hulp had gevraagd.
Maar ik was er niet klaar voor en dat is ok. Dat was een enorm belangrijke les.
Het heeft ertoe geleid dat ik me toen ben gaan toespitsen op cliënten met burnout, stress en angst. Juist omdat ik zo goed begrijp wat zij doormaken.
Het is mijn missie om ervoor te zorgen dat mensen het niet aanpakken zoals ik voor mezelf heb gedaan.
Maar het hoeft niet zo te zijn voor jou.
De schaamte en pijn is niet de vijand of het probleem, wel de sleutel.
Kan jij begrip hebben voor jezelf? Kan je loslaten dat anderen het niet begrijpen en geloven dat jij JOUW GEVOEL EN JOUW BEHOEFTE mag volgen?
